Surabaya 1953. In mijn herinnering was het rustig, geen militairen meer. Wel kregen we nog hele grote tonnen met KLIM melkpoeder voor het tehuis als bijvoeding van het Internationale Rode Kruis.
Sinds mijn 5e woonden mijn moeder en ik in dit opvanghuis voor Nederlanders / Indische Nederlanders die de oorlog hadden overleeft. Het heette oorspronkelijk "Roemer Visser". Niet te verwarren met Roemer Visser aan de Jalan Peneleh, een tehuis voor werkende meisjes. In dit tehuis voor ouden van dagen, opgericht door het Nederlandse Commissariaat, werden alleen personen opgenomen die in afwachting op vertrek naar Nederland of elders ondergebracht konden worden.
De meeste van deze ouderen hadden een verschrikkelijk oorlogsverleden. Sommige waren geestelijk zo beschadigd dat professionele hulp eigenlijk nodig was. Maar dat was er in die tijd niet. Als er iemand echt helemaal gestoord was en gevaarlijk werd voor z'n omgeving en voor zichzelf werd hij/zij naar Porong gebracht (Porong het krankzinnigengesticht).
Ik mocht er "illegaal" wonen omdat mijn moeder intern werkte. Af en toe werd er gecontroleerd, kinderen mochten er niet verblijven en moesten we verstoppen. Want met mij waren er nog 3 andere "illegalen". Jozefien en Maria, hun achternaam weet ik niet.
Aretha een heel blond meisje was ook m'n speelmaatje. Dan was er nog een tweeling, Sonja en Willy. Hun moeder deed de administratie en zij zorgde ervoor dat iedere dag de ouden van dagen hun natje een droogje kregen. Let wel, 120 personen. Dus alles werd in het groot ingekocht.
Ondanks de moeilijke tijd, toch leuke herinneringen aan overgehouden. Sonja en Willy, beiden 13 jaar oud gingen naar dansles in Darmo, een dansschool aan de Jalan Mojopahit als ik me niet vergis. "s Middags nà de dansles, kreeg ik dansles van hun. Dat moest, want dat hoort bij de opvoeding. Dat is toch lucu, ze zijn 3 jaar ouder en zo gezegd zo gedaan.
De Tennessee wals van Patty Page was een goede!! En wee of wee, als ik niet luisterde, ze waren streng en ik was waarschijnlijk gewillig, want ik deed het toch maar.
Af en toe op muziek van de oude radio, waar je af en toe op moest slaan om er geluid uit te krijgen. Een Australische zender gaf vaak mooie muziek uit die tijd. Mijn grootmoeder, een echt totok belanda, vond die muziek maar niets. Zij was zelf opgegroeid met Johan Strausz, operette en opera. Maar wij kinderen vonden dat geweldig.
Deze twee meisjes hadden beiden een mooi songbook met allemaal mooie plaatjes van filmsterren. Ik wilde het ook, maar ik kreeg mijn boek toch nooit zo mooi als die van hun.
Een eigen pick-up hadden we ook niet. De tweeling woonden aan de rechterkant van het gebouw naast de muur van een kapsalon en later schoenwinkel Bata in Blauran. Wij klommen op de ladder, trokken aandacht.
Daar woonde een Chinese tweeling. En wij hoorden dat ze een pick-up hadden. En wij vroegen of ze muziek wilden draaien. En zij deden dat. Zo konden we toch muziek horen. Elke week werd de dansles voortgezet.
Of ik vorderingen maakte weet ik niet meer. Ondertussen verstreek de tijd. De tweeling en moeder gingen naar Holland. Geen dansles meer. Ik kwam dat jaar in een Prot. Meisjesweeshuis terecht. Daar leerden we het van elkaar.
Er waren meisjes die heel goed konden dansen. Ik ben nooit verder gekomen dan de simpelste pasjes voor huisfuifjes of quickstepje. Geen echte dansles maar toch plezier gehad. Onze dochter heb ik ook naar dansles gestuurd, maar onze zoon vertikte het. Zijn commentaar was: "Als je graag wil dansen, doe het dan zelf". Ze zijn gelukkig allebei "goed opgevoed" met of zonder dansles.
P.v.I.
