De periode van elkaar het allerbeste toewensen is weer aangebroken.
In deze tijd van een Pandemie lijkt het mij een beetje lastig om de allerbeste wensen toe te wensen aan iemand. Soms vraag ik me af waarom we dat eigenlijk doen. Is het een fatsoensnorm, is het voor de vriendelijkheid, is het goedbedoeld of is het oprecht gemeend.
Maar als je elkaar het allerbeste toewenst dan wordt het een luchtballon als je niet weet wat iemand dwars zit en waar diegene eigenlijk behoefte aan heeft om het allerbeste te krijgen in het nieuwe jaar. Het moet wel een beetje onderbouwd zijn die wensen van ons aan iemand en eigenlijk zou een wens of wensen persoonlijk gericht moeten zijn.
Ah ja, alles heeft zo zijn voors en tegenw, elk goedbedoelde wens kent ook zijn negatieve klanken.
Is iemand op zoek naar een stukje geluk of is die nog aan het onderzoeken waar het geluk vandaan moet komen. Geluk is toch iets dat een ieder wel kent, al zijn er soms pechvogels onder ons die het geluk nauwelijks meemaken.
De afgelopen kerstdagen heb ik “gelukkig” doorgebracht met mijn familie van max. 4 personen. Jah het kon niet anders vanwege die Corona regels helaas.
Ondanks het kleine gezelschap was het heerlijk en ontspannend hoor want vooral onder ons Indische mensen, is familie waar je altijd op terug kan vallen ongeacht de problemen die je hebt.
Altijd is daar steun te vinden, de warmte van het samenzijn, het lachen om stoere verhalen die uit de duim gezogen zijn en het eten en nog eens eten. Gewoon gezellig en een gevoel hebben van één grote familie.
Ik sluit deze column af en ontkom er niet aan om jullie ook iets toe te wensen voor het jaar 2022.
Dat doe ik op zijn Indisch waarin het Indolente opgeborgen is, waarmee een ieder het kan invullen zoals die dat zelf wenst en waardoor het toch een persoonlijk tintje krijgt.
“Alles wat wenselijk is voor het Nieuwe Jaar luitjes”.
Desibel
