Gelukkig, de eerste zonnestralen schijnen weer naar binnen en op de één of andere manier geeft de lente je toch meer energie. Vooral omdat het langer licht blijft. De voorjaarskriebels die ik dan krijg zijn wandelen, naar de markt gaan, gewoon in het park lopen of langs het strand genieten van de zeewind en het uitzicht over het water. Vaak geniet ik van het waterleven al lopend langs de dijk en denkend aan mijn Indische Opa. Hij begon in de lente meestal met de schoonmaak in huis i.p.v. in de tuin. Ik riep dan “Opa zullen we nou de tuin in en de plantjes onderhouden?”. Steevast was zijn antwoord “Nee Desi, eerst de schilderijen schoonmaken en dan van plaats verwisselen. Vooral dat schilderij Kendedes die is vol stof ”. Lho zei ik, “waarom van plaats verwisselen Opa?” ”Anders bosan toch meisje, steeds maar diezelfde schilderij op diezelfde plek”.
Ik probeerde het te begrijpen maar zag nog steeds de logica niet van mijn Indische Opa. Ik begon dan weer met doorvragen. “Opa, we wonen toch ook in hetzelfde huis en gaan toch ook niet elk jaar verhuizen?. Dan worden wij toch ook besan”. Mijn Opa keek me aan en zei “het is bosan Desi. Besan is wat anders”. Ik hoorde weer een nieuw Indisch woord en nieuwsgiering als ik was vroeg ik “Wat is besan dan Opa?”
“Dat zijn de ouders van jou toekomstige man, als je ooit getrouwd bent” zei Opa. “Dat zijn toch mijn schoonouders dan?”. Opa slaakte een zucht zei. “zullen we de besan laten voor wat het is en beginnen met de schilderijen te verhangen?. Anders wordt ik echt bosan van die dingen en dan krijg ik nooit een besan”. Ik keek Opa aan, zonder dat ik toen wist wat bosan was en dacht simpele Indische woorden besan en bosan die kennelijk toch veel betekenen.
D.
