Natuurlijk is het mooi als stichting Adinda nog één keer iets groots kan organiseren voor kansarme achter gebleven Indische mensen in Surabaya - Malang, en wel georganiseerd in Surabaya-stad! En natuurlijk hebben wij prachtige ideeën, maar voor alles wat we willen doen daar hangt een prijskaartje aan, toch?
Geregeld gaan wij op vakantie naar Indonesië en combineren het met een bezoekje naar onze kansarme Indische ooms en tantes, door een paar dagen te reserveren voor dit sociaalwerk... 2 vliegen in 1 klap! 
Het is inderdaad geweldig om deze arme Indische mensen tegemoet te komen met een leuk geldbedrag per familie, maar als je het maar 1x doe en daarna niets meer van je laat horen, dan heeft het eigenlijk weinig zin ... beter een paar families die je dan regelmatig opzoek en een klein leuk geldbedrag geeft, ze gaan je kennen en er ontstaat een hechte vriendschap en je krijgt meer informatie over hun privé leven waardoor je verder 'sociaal gezien' kan uitbreiden!
Als wij dan terug kijken naar onze financiële hulp aan deze kansarme Indische mensen in Surabaya, dan hebben wij in die korte tijd toch veel Indische mensen echt blij gemaakt. En het leukste van alles is, het zijn vaak mensen die wij al eerder kennen uit onze jeugdtijd en daar achtergebleven zijn door omstandigheden.
Een klein voorbeeld was een zekere Johnny Muller (Johnson) ... deze man is veel ouder dan ik en speelde toen als drummer in de band van mijn broer. Later speelde ik ook in hun band, en Johnny hebben wij financieel gesteund tot en met vorig jaar ... helaas was hij begin dit jaar plotseling overleden ... en zo zijn er nog meer oudere alleenstaande Indische dames die wij regelmatig financieel steunen.
Mede door financiële hulp van donateursgeld, uit Nederland, kunnen we dit doen ... want zonder deze donateurs, zijn wij van Stichting Adinda -zeker niet zo sterk! 
I have a dream .....Toch blijf ik dromen over een rijke goedwillige man of vrouw die het kan permitteren ons voor één keer een "grootse ontmoeting" te organiseren, ergens in Surabaya! Waar we meer arme achter gebleven Indo's kunnen uitnodigen en hun blij verassen met een soort "Indische-dag", compleet met drank en maaltijd met uiteraard een optreden van een Indische artiest uit Nederland en ook een bekende artiest uit Surabaya, begeleid door een Indonesisch-Surabayaans orkest, en als klap op de vuurpijl ... na afloop deze mensen "verheugen" met een gevulde envelop ...
Is dit niet te gek, lieve mensen? En deze dag zullen ze nooit kunnen vergeten! Ach ... het zal wel een "droom" blijven ... maar je weet nooit, toch? Maar eigenlijk hoeft het helemaal niet zo duur te zijn. Je weet maar nooit ... de wereld zijn haar wonderen nog niet kwijt!
Ik zie het helemaal voor me ... al die blije gezichten en dan nog een envelop met inhoud mee krijgen ... dit is toch helemaal te gek voor deze kansarme achtergebleven Indische mensen uit Surabaya en omstreken.... met een touringcarbus worden ze opgehaald en naar het restaurant gebracht, en na afloop weer netjes thuis worden gebracht ... Zou dit geen grootse verrassing zijn? Who know's? Een verrassing en aandacht, waar ze nog nooit van hadden durven dromen ...
Ed Brodie,
Dit verhaal is, tijdens zijn leven, geschreven door Ed Brodie.
Reacties kunnen via comment worden ingezonden
