Het was zaterdag ochtend rond 11.00 uur, koud mistig en een donkergrijze lucht …
Buiten leken de takken van de bomen op plastieken kunsttakken met hier en daar bruine dooie bladeren … geen zuchtje wind maar erg koud nog net geen vriesweer.
Ik zat op de bank en keek eigenlijk zonder aan iets te denken door mijn raam naar de tuin …het was doodstil … geen vogel in de boom … en geen meeuw op het dak te zien … af en toe reed er een eenzame fietser langs ons huis, en de zielige eendjes zwommen in bijna vrieswater …sjonge sjonge hoe kan dit allemaal echt zijn, dacht ik.
En meteen transponeerde ik m’n gedachten naar de andere kant van de wereld …ja logisch … naar je geboorteland, Indonesie! Maar het duurde maar even of ik werd afgeschrikt door de harde telefoon gerinkel voor mijn neus … nam ’t op en zei als gewoonlijk:” Ja, hallo met Ed!” “Ja hallo …met Ed …Ed Brodie”
Heel zachtjes en met een onzekere stem hoorde ik aan de andere kant:” Jaa meneer …hallloo meneer Ed Brodie!”
“Dag mevrouw … met wie heb ik het genoegen, met wie spreek ik?” vroeg ik wat rustig aan omdat ik al vermoedde dat ik een wat oudere dame aan de andere kant van de telefoon sprak.
“Spreek ik met Ed Brodie, van dvd Indië je bestaat niet meer?” ging ze verder. 
“Ja mevrouw, daar spreekt u mee … wat kan ik voor u doen, en met wie spreek ik eigenlijk?” was mijn volgende vraag.
“Hallo, Ed … ik ben Leny … heb je even tijd voor mij? Als je geen tijd hebt dan bel ik je een andere keer wel weer, oké ..Ed?”
“Ik zat toevallig naar buiten te kijken omdat ik niets te doen had, mevrouw … dus gaat u maar verder met uw gesprek, hoor”, ging ik verder.
“Kijk, Ed … ik ken je alleen van je dvd’s en het lijkt of ik je al eerder heb gezien of kent, maar het is natuurlijk niet zo, hè? Mijn lieve man is net zo’n halfjaar geleden overleden en ik heb met mijn dochter gesproken dat ik nog een keer en misschien voor de laatste keer naar Indonesië wil gaan. Ik wil graag nog een keer naar mijn dierbare geboorteplaats gaan, ik wil daar overnachten, maakt niet uit hoe lang, maar wil graag dingen doen en dingen zien wat ik vroeger allemaal had gedaan … denk je
dat ik het nog kan doen, Njoo? Als het moet gaat mijn dochter mee maar ik wil wel, als het mogelijk is …om ook met jou te gaan … ik betaal alles, de reiskosten, de hotels, transport, eten en alles wat er nog bij komt! Ed, mijn man en ik hebben zoveel gespaard en alles voor een doel … we wilden altijd nog terug gaan naar onze
geboorte plaatsen, maar nu is hij er niet meer … dus ik moet dan maar in mijn eentje gaan, uiteraard met jou en mijn dochter … hoe Ed, wat denk je ervan?”
Even werd het te veel voor me …omdat mijn moeder voor haar dood, mij dezelfde vraag had gesteld en ik dorst haar geen eerlijke antwoord te geven, en op het laatst legde ik mijn ma uit dat het te riskant was om op haar leeftijd te gaan, en eigenlijk had ik het wel moeten doen …daar heb ik nu nog spijt van!
Ik haalde diep adem en begon met m’n antwoord…
“Het zou inderdaad beter zijn, als uw dochter mee zou gaan … dan hebt u tenminste altijd een bekende in uw omgeving, uw eigen dochter …en ik zou dan fungeren als uw gids, hulp en begeleider, vindt u niet?”
“Ooh Ed dat zou werkelijk prachtig zijn, vent …ik wilde altijd al nog een keer naar mijn geboorteplaats Lawang gaan, en logeren in Malang en in Surabaya waar ik tijdens mijn tienerjaren heb gewoond. Wat moet ik allemaal doen Ed, om naar Indonesie te gaan dan alleen mijn geldig paspoort en tickets?”
“U hebt zeker een goede reisverzekering nodig, een ziekteverzekering en zeker medicijnen die uw dokter hier in Holland voor u voorschrijft, en verder moet u ervoor zorgen dat u zich zeker lekker voelt en gezond blijft om straks dan te kunnen vertrekken naar Indonesie en dit zeg ik naar aanleiding van uw leeftijd”.
Tante Leny was inmiddels 81 jaar oud en was nog vitaal en zag er jong uit voor haar leeftijd.
Ze bedankte me en zou er alles aan doen om gezond te blijven en alles te regelen wat betreft de verzekeringen … Dagen daarna belde haar dochter me op en we hebben telefonisch kennis gemaakt en verder uitgebreid gesproken over onze aanstaande lange reis naar het Oosten.
Ook vertelde Sylvia haar dochter me dat Leny, haar moeder bijna elke avond voor het naar bed gaan al mijn Indische-dvd’s bekijkt en uiteraard mee zingt.
Uiteraard was ik op visite geweest bij tante Leny’s flatje midden in Den Haag. Weken gingen voorbij en eigenlijk kreeg ik in die weken geen telefoon meer van tante Leny …goh die is aan het regelen natuurlijk een logische redenering. Na een paar weken verder kreeg ik toch weer een telefoontje van tante Leny … ik zag het direct haar naam op mijn telefoon staan…L E N Y .. “Hallo, tante Leny, al een paar dingen geregeld?” vroeg ik het haar heel enthousiast!” “Hallo Ed, hier met Sylvia …ik moet je een vervelende mededeling doorgeven,.. Ma was vannacht in haar slaap overleden, sorry voor dit vervelend bericht en ook sorry voor het niet doorgaan van haar reis naar Indonesie”
Ik was helemaal kapot die dag … helemaal van streek!
Tijdens de begrafenis hadden Sylvia en ik heel lang over tante Leny’s verlangens gesproken … haar verlangens om een keer terug te gaan naar haar geboorteland … Indonesie.
Sylvia en haar man zijn toch goede vrienden gebleven met mij en hebben het nog vaak over hun moeder … tante Leny.
Eigenlijk was tante Leny al een paar keer terug geweest naar haar geboorteplaats, al hoewel ze niet echt terug was geweest, toch wel een paar keer had terug gezien, en een het beetje kunnen voelen ... horen en misschien mee gezongen met de liedjes die wij vroeger ook allemaal hadden zongen!
Ik ben blij dat ik toch mijn 3 Indische dvd’s had kunnen maken voor onze ooms en tantes, die niet in staat zijn of waren om zelf terug te gaan naar hun geboorteland, ons Indie!
Ed Brodie
Dit verhaal is, tijdens zijn leven, geschreven door Ed Brodie.
Reacties kunnen via comment worden ingezonden
=======================================================
Oude reacties op dit verhaal
09/12/2011
Hallo allemaal :een surabayaan begint atijd met Koyo Opo kabare, saiki mogomogo segerwaras en dan begin het rijmpje:
Sordekwerren sosor gedek werwerren. Ja mensen altijd lachen omdat ik zelf een arek suroboyo ben heb ik het Javaans nog niet vergeten. Ik ik ben in Surabaya geboren en opgegroeid over Oost Java hoef je mij niets te vertellen. Ondanks mijn leeftijd herinner ik nog alles wat ik in mijn leven van mijn 4de jaar tot gisteren heb mogen beleven. Jammer dat een hele hoop mensen soms mooie verhalen maar over de moeilijke tijden hoor je ze nooit. Winny M.
10/12/2011
Winny M. heeft wel een beetje gelijk. Door maar die "happy end" stories van vroeger en nu. Maar ook de schrijvers/schrijfsters hebben wel een beetje gelijk. Mooie dingen onthouden mensen veel beter als slechte en vervelende dingen. Soms worden de slechte en vervelende dingen wel verteld maar met een mooi, romantisch sausje daar over heen.. en wat blijft hangen is weer een mooi en leuk verhaal. Ik heb direct diep in mijn verleden gegraven om een echt vervelend en moeilijk verhaal te vertellen, helaas kan ik niks vinden. Wel ken ik het verhaal van mijn vader beschreven door een overlevende van de Junyo Maru. Het Japanse schip met 5000 mannen aan boord als ratten bij elkaar gepropt. Romusha"s en Knil krijgsgevangenen.
Ik ga het hele verhaal niet vertellen, maar het moment na de torpedering en het zinken van de boot, en het proberen weg te zwemmen van het zinkende wrak ,en de taferelen die zich afgespeeld hebben op zee. De gevechten om in leven te blijven .....om een stuk drijfhout. Dat zijn erge dingen en moeilijke dingen. Je kunt er alleen over praten in een onderonsje, nog moeilijker wordt het om zulke herinneringen op papier te zetten. Ik heb het even geprobeerd, maar het lukt me niet en ik ben notabene niet eens een slachtoffer...
Toch heb ik er nu een prettig gevoel aan overgehouden, ik heb toch een beetje een tipje van de sluier opgelicht over één van de grootste zeerampen in de tweede wereldoorlog en de ongelijke strijd die die krijgsgevangenen hebben gevoerd. Geen kerstverhaal
wel een goed kerstgevoel, dat die mensen, waaronder mijn pa, hun leven hebben gegeven om ons een goedgevulde kersttafel te bezorgen in 2011.
Voor onze levensreis wens ik jullie toe dat de weg je tegemoet komt, dat je altijd de wind in je rug hebt en dat de zon je gezicht verwarmt en dat God jullie bewaart in de palm van Zijn hand. Deze laatste alinea komt uit een Ierse zegenwens, leek mij heel toepasselijk als wens voor het jaar 2012.
Tawon Cerèwèt
14/12/2011
Ja crewet ik zou zeggen juist nu het nog kan moet u de de belevenissen van oudjes vertellen. Ik weet dat een een schip met krijgsgevangenen in de straat Malaka was gezonken. Ik heb een overlevende gekend; het was mijn leraar dhr. Denouter die was inderdaad al zwemmend naar de kant gezwommen. Bij hem heb ik als leerling op de Altingschool te Surabaya gezeten en hij vertelde altijd zijn belevenissen in de klas periode 1949-1950. Ikzelf was toen de Jappen binnenvielen opgehouden, wat school betreft en ben in 1948 in Malang naar school gegaan.
Je moet voorstellen dat ik al di jaren in de bergen in Pandaan heb geleefd als een echte tani met een broek die mijn moeder van een rijstzak heeft genaaid, dat noemen wij een gonni broek. ik heb Sawah's bewerkt, achter koeien met een ploeg gewerkt en toch geloof mij, ik ben trots dat ik dit leven heb mogen beleven.
Het enige wat mij aan deze periode zal blijven herinneren is mijn zusje Nora Ong-Harahap. Haar geboorte heb ik meebeleefd en telkens als ik haar ontmoet dan denk ik altijd aan die moeilijke periode. Zij werd geboren waar de kogels rond floten en mijn Ma met haar dikke toeter met mij naar een front ziekenhuis waar Nora perse er uit wilde. Ik heb het leuk gehad maar ook zwaar wat wel een goede ondergrond was en is voor mijn ontwikkeling hier in holland. Maar ik blijf in mijn hart een arek soeroboyo. Boekdelen kan ik vertellen maar tegenwoordig wil men aleen leuke dongeng helaas.
Onze kinderen hebben maar echt een leven als in een paradijs en ik gun ze van harte maar wij moeten het vertellen hoe het in die tijden ging met hun opa en oma "Jangan lupa kami punya nenek moyang". Winny M.
11/06/2012
Inderdaad eindigen de meeste verhalen vaak met een "happy-end" ...gelukkig wel zeg!!
En natuurlijk bestaan er waar gebeurde verhalen die niet eindigen met een happy-end, maar het gaat erom wat wij willen schrijven, toch? Kijk, mijn verhalen zijn vaak gebeurtenissen die ik heb meegemaakt, toen in Ned-Indie ... vaak wat zielige verhalen maar inderdaad met een wat vrolijke einde, en dat was ook zo. Er zijn mensen of lezers die graag waargebeurde verhalen leuk vinden en bij het einde van het verhaal toch een happy-end tegen komen ... maar ook waargebeurde verhalen hebben ook een triest einde.
Ik heb de 2de Wereld oorlog gelukkig niet bewust meegemaakt, conclusie ik kan daarover niet veel van vertellen ...en daarom schrijf ik vaak mijn jeugd verhalen meestal met een goed einde!
Natuurlijk vertelde mijn vader ons vaak verhalen over de Revolutie ... eerst tegen Japanse overheersing en later tegen Nederlandse kolonialisatie ...en vaak trieste verhalen met een vervelende einde. Maar zeker is zeker, er lezen honderden mensen deze verhalen in onze Stichting Adinda website, en heel veel van die lezers hadden die revolutie-tijd meegemaakt en nog ermee zitten ... en daarom denk ik, dat mijn waargebeurde Indische verhalen voor deze mensen gemakkelijker te lezen zijn ... en soms ook met een lach en een traan en misschien ook nog terug denkend aan hun eigen jeugdtijd in Surabaya, Malang en misschien ook wel in Bogor of Yogya ....
Gebeurtenissen in Ned-Indie met een triest einde laat ik liever aan mensen over die het wel kunnen vertellen, en misschien is er wel animo voor ... wie weet! Maar ik blijf proberen onze lezers blij te maken met mijn soms 'trieste' maar ook 'vrolijke' verhalen van die tijd toen wij in Ned-Indie woonden ...
Okay lui, veel lees plezier ...
Ed Brodie
