Het was weer zo’n dag dat ik verschrikkelijk honger had. Het ontbijt van was zoals dagelijks nasi jagoeng goreng (djagoeng gemengd met rijst) waarbij we één bord moesten delen met z’n vieren.
We hadden het niet breed, eigenlijk gewoon heel erg arm. Moeder kon nauwelijks toekomen met haar verdiensten om 2 jongens en 2 meisjes op te voeden.
In de klas kon ik maar niet opletten omdat mijn buik begon te grommen en ik rook het brood van mijn klasgenote. Goh heerlijk, ja het is brood met ei dacht ik of rook ik toch brood met pindakaas?
In gedachten had ik zoiets, nou maakt mij eigenlijk niets uit. Alle twee had ik zo opgegeten. Ik vroeg aan de juf of ik even naar het toilet mocht en daar nam ik een paar slokken water om mijn buik te vullen. Gek hoor even werkte het maar na een paar minuten rook ik opnieuw het brood van mijn klasgenote en vervelend want ik kon niet zomaar van plaats veranderen. Toen herinnerde ik wat mijn broer wel eens zei:”als je honger hebt moet je op je potlood kauwen, dat helpt zei hij” .
Dus ik gelijk op mijn potlood kauwen en inderdaad het hielp maar ja achteraf weet ik niet of het echt hielp. Kan best zijn omdat ik in mijn enthousiasme stukken potlood heb ingeslikt want mijn potlood was wel korter geworden. In de uitspanning, zo noemden we de pauze vroeger, ging ik van het schoolterrein af en liep langs een rudjak verkoopster. Ze keek me aan en riep "pssstttt, hier heb je een gratis portie rudjak maar alleen met tahu en bangkuang hoor". Ik wist niet wat ik hoorde en nam de portie (in pisangblad) met een wezenloze blik van haar aan en begon alles vlug op te eten. Zij keek mij aan en zei: “ik zag dat je honger hebt en nu vlug terug naar je school”. Tot nu toe als ik op vakantie ben in Surabaya en ik zie een rudjak verkoopster dan stop ik en geef haar, verbaasd achterlatend, wat geld zonder iets te bestellen.
Nooit zal ik vergeten dat hoewel zo’n rudjak verkoopster het niet breed heeft, zij toch dat weinige wat ze heeft met mij wilde delen om me te helpen. Geweldig hoor!
Fl.
