Het was grinniken gisterenavond want een aantal lezers heeft gereageerd op mijn artikelen op de website.
Ik had gedacht dat ik geen reacties zou krijgen omdat een Indisch publiek meestal niet zo kritisch of ik hoor hun al zeggen ”Ah laat maar”.
Hoewel ik natuurlijk gevleid ben als mensen me complimenteren, ben ik vooral nieuwsgierig naar de kanttekeningen. Van kanttekeningen leer je namelijk een heleboel. Je wordt in ieder geval geattendeerd op je schrijfwijze en mijn schrijfkoers kan worden bijgesteld.
Een vrouwelijke lezer van 72 jaar maar nog zeer scherp van geest heeft nog niet alle artikelen kunnen lezen omdat ze te druk is geweest met het doornemen van alle Coronaregels. Ze heeft in ieder geval het bijwonen van gezellige (Indische) activiteiten, heel erg gemist in deze vervelende periode. Maar wat ze heeft gelezen, heeft haar wel doen glimlachen en haar kunnen ontspannen alsof zij een romannetje aan het lezen is.
De andere jongere vrouwelijke lezer van 50 jaar vroeg of ik wat meer over Surabaya kon schrijven omdat haar ouders daar geboren waren. Naar aanleiding daarvan ben ik nu heel veel aan het lezen over Surabaya maar denk toch dat het nog een hele heisa wordt om iets nuttigs daarover te kunnen schrijven.
Het leukste vond ik van dat een andere mannelijke lezer pas één artikel gelezen had en vond mijn artikel wel nuttig maar nog niet strijdvaardig genoeg. Hij beloofde dat hij na het lezen van alle artikelen met commentaar zou komen qua originaliteit.
Vervolgens schreef hij: Lieve Desi, ik hoop dat je niet naast je schoenen gaat lopen als je veel positieve commentaren krijgt”. Terwijl ik zijn commentaar grinnikend probeer te verwerken, dacht ik aan de wijze woorden: “Indische mensen zullen altijd bescheiden blijven”.
