Met het vertrek vanuit Indië naar Nederland werden vroeger ook heel veel liefdes verbroken. Je meisje of je vriend bleef achter en je wist nooit of je elkaar weer zou terugzien. Steeds hoopte je dat je hem of haar weer terug zou zien maar in de meeste gevallen gebeurde dat niet.
Mijn eigen ervaring
Mijn vriend Dikkie vroeg me of ik met hem mee naar huis wilde na schooltijd om wat te kletsen en om zijn nieuwe hengel te laten zien.
Na schooltijd ging hij mij gonceng achterop de fiets en al kletsend kwamen we bij hem thuis aan. Dikkie heeft behalve zijn ouders nog 2 broers en een zusje en hij had het vergeleken met ons thuis wel heel erg goed. Bij hem thuis aangekomen zaten we in de tuin (onder een afdak) en Dikkie ging even stroop halen voor ons. Terwijl ik zijn nieuwe hengel aan het bekijken was, hoorde ik voetstappen op me afkomen en toen ik opkeek was het Lucy.....het zusje van Dikkie. 
Ik keek haar aan en voelde me tegelijkertijd warm en koud.”Wat een mooi kind zeg” Met mijn mond nog open (melompong) gaf ik haar een hand omdat zij zich voorstelde en ik wist niet meer wat ik toen zij...het moet niet al te duidelijk zijn geweest want zij glimlachte en ging toen weg.
Tsjonge Tsjonge...ik was op slag verliefd en hevig verliefd. Nog dagen na het bezoek had ik haar gezicht in gedachten en kon ik niet slapen. Zou ze met mij naar de bioscoop willen gaan? Mag ze wel uit met mij? ..en wilt ze wel uit met mij? Al die vragen en nog meer spookten door mijn hoofd.
Elke dag als ik Dikkie op school ontmoette dan probeerde ik wat uit te vinden over zijn zusje. Ik moest het wat omzichtig doen omdat ik bang was dat Dikkie anders argwaan zou krijgen. Dikkie vertelde me hoe oud ze is, waar ze op school zit en wat ze nog meer deed allemaal. Zij 16 jaar en ik toen 19 jaar...dat moet wel kloppen dacht ik bij mezelf al dagdromend. Op een dag ging ik bewust langs de school waar Lucy zat en ja hoor toen de school uit ging zag ik Lucy en ook zij zag mij. Mijn handen werden koud, mijn stem zakte weg, een heleboel dingen functioneerden niet meer van de zenuwen.
“Hallo”zei Lucy......was je toevallig hier? en ik antwoordde “Ja.....ik kom toevallig hierlangs....en en en.. (met trillende stem) zit je hier op school?” “Ja” zei ze en “wat leuk dat we elkaar weer zien” Vanaf die dag ging ik elke dag langs om Lucy van school op te wachten. Helaas liepen we dan slechts een aantal minuten samen want Lucy moest dan in de becak stappen die haar naar huis bracht. Dagen gingen voorbij en elke dag ontmoette ik Lucy die naar ik dacht mij ook wel leuk vond.
Op een dag kwam het idee om samen naar de bioscoop te gaan ter sprake. Wat een geweldig idee en ik deed alle moeite om te bedenken hoe we dat kunnen uitvoeren. Lucy zei tegen me “je moet wel toestemming vragen aan mijn broer Henk”. Henk is de broer van Dikkie en een stuk ouder dan ik. Weten jullie nog? Vroeger kan je niet zo maar met een meisje uit. Moest eerst toestemming vragen.
Met knikkende knieën en bonsend hart liep ik op een dag naar Henk toe en vroeg bedeesd of het goed was dat ik met Lucy naar de film ging....Okay zei Henk een beetje nors en voegde toe: Wel direct na de film naar huis ja en alleen matinee film.
Ik knikte...en dankte hem en liep zo snel mogelijk naar achter waar Lucy reeds stond te wachten. “Oke oke” riep ik....mag van hem goed hé. 
Samen gingen we naar bioscoop Irama aan de jln Kedungdoro. Goh ik weet eigenlijk niet meer welke film omdat il zo spannend vond om naast mijn meisje te zitten. Onze vingers vonden elkaar en we hielden elkaar stevig vast. Toen de film was afgelopen kozen we om te lopen naar haar huis i.p.v. met de becak. We liepen hand in hand helemaal van Irama bioscoop naar de darmobuurt in de schemering. Veel zeiden we niet onderweg maar af en toe knepen we elkaar in de hand. Thuis gekomen liep ik op Henk af om te melden dat ik weer thuis was. Henk knikte slechts en ik kon een glimlach bij hem ontdekken.
In de maanden daarop werden Lucy en ik steeds meer “close”en de verliefdheid werd steeds heviger. We deelden foto’s met elkaar en gaven elkaar persoonlijke cadeau’s. Zo gaven we elkaar een ring. Ik kreeg van Lucy een ring (niet van goud hoor, maar van dat zilverachtig metalen spul) met een steen die op opaal leek. Aan haar gaf ik een ring “batu akik” met een donkerbruine steen.
Natuurlijk hadden we ook vaak ruzie dat voornamelijk veroorzaakt werd door het jaloers zijn of achterdocht. Zoiets van “heeft zij geen ander” of zij “je zit toch niet bij een ander meisje”. Gelukkig konden we het altijd oplossen door met elkaar daar open over te praten. Toen Lucy haar 17e verjaardag vierde kon ik er helaas niet bij zijn ondat ik de mazelen had. Weken gingen voorbij voordat ik echt genezen was en al die tijd had ik geen contact met Lucy. We hadden nog geen telefoon hoor toendertijd. 
Toen ik beter was ging ik als een haas naar Lucy’s school om haar af te halen. Ingetogen maar met glinsterende ogen liep ze op me af en gaf me een hand en kneep daar zacht in. Samen liepen we naar huis en hadden elkaar zoveel te vertellen. We maakten daarna allerlei plannen voor de toekomst en beloofden dat we met elkaar zouden trouwen. Ook haar broers Henk en Dikkie waren inmiddels gewend dat Lucy en ik een paar waren en dat het menens is tussen ons.
Niet veel later daarna hoorde ik van mijn moeder dat we naar Nederland zouden gaan. Er ging van alles door me heen. Ik dacht en nu? Moet ik Lucy verlaten? Kunnen we geen toekomst met elkaar hebben in Surabaya? Wat doe ik in Nederland zonder haar? Zou ik zonder familie in Surabaya kunnen blijven? Allerlei vragen schoten door me heen en ik wist niet meer hoe ik het had. Snel fietste ik naar Lucy toe en rende hun huis binnen.
Lucy en haar broers zaten aan tafel met elkaar te praten toen ik hun het nieuws over mijn a.s. vertrek naar Nederland vertelde. De tranen biggelden over mijn wangen. Dikkie sloeg een arm om me heen en Henk klopte op mijn schouder waarop beide broers de kamer verlieten. Inmiddels was Lucy ook aan het huilen en we kropen dichter naar elkaar toe op de sofa.
We hebben de hele nacht gepraat over van alles en nog wat. Oplossingen bedacht en elkaar eeuwig trouw beloofd.
De dag van mijn vertrek stond ze op de kade zwaaiend met haar hand. Mijn tranen hielden niet op en dagen achtereen bleef ik lusteloos in mijn hut. Mijn hart was gebroken en ik blijf tot nu toe de woorden van Lucy herinneren: “Ach, als we jodoh zijn dan zien we elkaar weer terug hoor”. Helaas heb ik haar nooit meer terug gezien.
F.L.
Ingezonden verhaal geplaatst door Desibel
Ingezonden commentaar
Beste ...
wat een ontroerend verhaal heb je geschreven ... ik vind dit echt erg!!
Even een vraagje ... is Lucy ook Indisch? Weet je zeker dat ze nog in Surabaya of elders in Java verblijft? Want kijk ...jullie waren met de boot naar Nederland vertrokken, en de andere groep Indische-mensen, de laat vertrekkers waren "spijtoptanten" ...net als ikzelf! Wij waren met de KLM als spijtoptanten naar Nederland vertrokken in de jaren 1964. Misschien zit ze ook al in Nederland en als ze nooit vertrokken waren naar Nederland ...dan zouden ze nog in Surabaya wonen of elders op Java, toch? Zo heb ik veel Indische vrienden en vriendinnen terug ontmoet uit mijn jeugdtijd en we hebben nu regelmatig kontact met elkaar!
Misschien kun je via-via vragen naar Lucy, who know's ... het zou erg mooi zijn haar weer te ontmoeten, toch? Ik maakte het ook mee ... maar mijn poging was te laat ... mijn vriendinnetje was toen al overleden! Ik had spijt dat ik dit niet eerder had gedaan ... ben nu nog vaak verdrietig als ik daar aan denk ...
Succes en groetjes ...
E.P.
