Jaren heb ik naast een Indische dame gewoond. Ze was ongetrouwd gebleven, deed nuttig werk voor haar Kerk.
Familie en vrienden konden altijd bij haar binnenlopen en mee eten. Ja gemoedelijk, aardig en gastvrij was ze, en er altijd op uit om het een ieder naar de zin te maken, niets stemt haar gelukkiger als er dan wordt gesmuld van haar lekkernijen en daarbij nog wordt gezegd dat háár Koningskroon, háár pasteitjes en háár lemper, onovertroffen is, heb je haar vriendschap voor het leven.
Maar als je om het recept vraagt is altijd haar antwoord: ach een beetje van dit en een beetje van dat ”gewoon tjemploeng" . Ze lacht dan geheimzinnig, maar haar recept krijg je nooit, want dat is en blijft haar geheim net als van vele Indische dames.
Een verjaarfeestje zonder een rijst tafel en andere Indische hapjes is ondenkbaar. Die traditie wordt en werd door o.a. mijn Indische buurvrouw nog in stand gehouden, ondanks het vele werk en dagen achtereen in de keuken staan.
Ze was ook dol op koffiedik kijken en één maal in de maand komt een waarzegster om in haar toekomst te kijken, heimelijk genietend te vernemen dat er voor haar ergens een heer op de loer ligt, of dat ze onverwacht een grote som geld krijgt of dat ze een reis over de grote plas gaat maken.
Ze moppert wel eens, maar dat heeft met het Hollandse klimaat te maken, De sneeuw en de kou. Met weemoed denkt ze dan terug aan de tijd van Tempo Doeloe, de zon, de verwennerijen van kokkie met lekkere hapjes. Ze ruikt de heerlijke geur van de melati en menjan, ze hoort ook de bami tok tok.
Ook de tokeh, in gedachten telt ze de roep: há, zeven keer dat brengt geluk.
Ze mijmert graag over haar leven voordat die ellendige oorlog begon. De familiekring wordt wellis waar groter maar velen van haar leeftijd zijn haar al ontvallen en daardoor voelt zij zich alleen.
Gelukkig zijn er vele gezellige woongelegenheden voor alleenstaande Indische mensen, die er zonder hun eigenwaarde te verliezen, kunnen wonen.
Zo heeft ook mijn Indische buurvrouw haar huishouding verplaatst naar een mooie kamer in Den Haag en met andere bewoners in goede harmonie doorgebracht en met hen herinneringen aan hun geliefde Indië beleefd.
Mijn Indische buurvrouw is niet meer Selamat Djalan lieve vrouw.
T.A.
