Als ik één rode draad zou moeten noemen die door al de Indische feestjes heen loopt is het wel: eten. 
Bij voorkeur zo lekker, heet en authentiek mogelijk. Authentiek is vooral de toelichting dat het recept nog van overgroot oma of overgroot opa is. Als het even kan en om indruk te maken moet het recept van een hele oude familielid zijn.
Ik verbaas me wel eens waarom we blijven volhouden bij de Indische keuken en dat wij op de één of andere manier (nog) niet openstaan voor andere smaken. Waarom zou je, op vakantie in bijvoorbeeld Frankrijk, op zoek moeten gaan naar een chinees die een rijsttafel voorhanden heeft? Of zullen we onze heerlijke Indische snacks ooit kunnen vergeten? Is het de angst voor het onbekende? Is het toch dat onze tong gewend aan Indisch eten zich niet gauw een Frans soepje laat aanmeten? Wat het ook is, het krampachtig vasthouden aan onze eigen vertrouwde gerechten en eetgewoonten is bij mijn familie algemeen bekend.
Nippend aan mijn take away koffie laat ik mijn gedachten gaan over al die Indische feestjes waar ik bij aanwezig was (voor het Coronatijdperk) en op de één of ander manier proef ik toch de heerlijke Risolles weer in mijn mond.
Ik kijk om me heen en staar meewarig naar een aantal jongelui met een zakje friet in de hand. Ze weten niet wat ze missen.
D.
