Het vliegt voorbij. Voor de zoveelste keer alweer gekeken naar oude foto’s en video’s van de Simpang Sociëteit van Stichting Adinda. De laatste keer was op 12 januari 2020. Al is het alweer meer dan 1,5 jaar geleden maar ik herinner me die middag nog heel goed
Het was weer zo gezellig zoals vanouds.
Papaya, mangga, pisang jambu en lenggang kangkung, klonk weer heerlijk in de oren terwijl we de Poco Poco dansen op dit lied. Natuurlijk ook jiven met liedjes van Everly Brothers. 
Er werd natuurlijk ook gekletst over vroeger. Die leuke ouwe tijd en herinneringen over ons leven in Surabaya. De toen stoere jongens met jambul ála Elvis (een kuif gemaakt met een opgewarmde vork) en nu intussen 65 plussers (en geen jambul meer maar kaal), raakten maar niet uitgepraat. Weet je nog toen…. daar in die gang buntu (doodlopende gang) en weet je nog main pate lele, pande, bak sodor, kasti, kungkung, kempyeng, bikkelen, ballen en noem maar op.
Alle ouderwetse spelletjes kwamen weer naar boven. En nog niet over de feestjes met alle bekende bandjes, in het zwembad Tegalsari in Surabaya, de Simpang soos en Balai Sahabat. En ook over die ijssalon Zangrandi met de rotanstoelen.
En als je toen naar de bioscoop ging, namen we onze eigen lemek plastiek (zitzeiltje) mee, om niet gebeten te worden door de tinggi (kutu busuk). Dat was wel erg hoor maar het maakte ons niets uit, als we maar naar de film konden gaan.
Het meest wordt er natuurlijk gepraat over de meisjes van toen. Wauw, wat een verhalen allemaal. Echte “men talk”. Je ziet ze gewoon opbloeien bij het praten daarover. Zo leuk.
Dat we vroeger mangga’s gingen jatten. Ik denk dat ieder mens uit Indonesië weleens vruchten heeft gejat. Met catapult de vruchten raken en dan onze rokken gebruiken als zak en zo wegrennen als de eigenaar naar buiten kwam met zijn sapu lidi (bezem).
Toen we op een middag weer op pad wilden om mangga's te jatten, kon het niet meer. Er blafte een hond naar ons. De eigenaar had een hond vastgebonden onder de manggaboom . Aduh, kasian eigenlijk voor die hond en ook voor ons, geen mangga’s meer helaas.
Maar…… wel een jambu boom…Daar gingen we dan weer. Hahahahaha, diehards, niet klein te krijgen.
In onze prille jeugd, heel erg perliep (verliefd) op elkaar, geen geld, maar wel sugih utang (rijk aan schulden).
Geen brommer, maar hadden wel een becak abonnement. Kasian eigenlijk die becakkerel die trapte zich altijd rot met ons in de becak. Hij kreeg eind van de maand zijn geld.
Yah, dat beetje geld dat we kregen met werken, was in een dag op aan alle onze schulden.
Niet te vergeten de bibik/pak rombeng (lorreboer). Ze liepen iedere dag langs ons huis en kochten van alles in om dan weer te verkopen met winst. Alles kon je aan hun kwijt, van oude kleren tot gebruikte flessen, blikken enz. 
Als wij maar naar de bioscoop konden gaan dan was alles prima. Dat kon toen nog heel makkelijk. Gouden tijden waren dat voor ons. Geen geld, maar toch gelukkig. Nu wel geld ook wel gelukkig, maar ja, 66-plus, de pijntjes beginnen te komen. Zwakke knieën, pijn in de boyok (rug) noem maar op.
Maar we blijven ons best doen. Gezond blijven en zoveel mogelijk de Simpang Sociëteit , Surabaya parties, Indische Dag blijven bezoeken. Houdt ons jong……..toch!?
Deze herinneringen aan voeger pakt niemand ons meer af. Momenten die we koesteren.
Ik verlang er naar, verlang naar gezelligheid naar gekletst, naar muziek, naar jiven, naar gezellig samen eten op de Surabayaparty. Laten we hopen dat die Corona of Covid crisis gauw is afgelopen.
Take Care iedereen en stay Safe & Healthy
JR
