Heeft U ook wel eens iets meegemaakt wat U niet kunt verklaren? Hier een waar gebeurd verhaal – ik was er zelf bij !!.
Al enige jaren delen vier vrienden hun passie met elkaar, n.l. vliegeren en op de aloen-aloen (layangan veld) van de Pasar Malam Besar, dit onder leiding van Raymond.
Hij geeft work shops en maakt alle vliegers zelf. Paul, Rob, Raymond en Fred zijn de vier vrienden. Van de 1e dag tot de laatste dag van de pasar altijd samen vanwege het vliegeren en hebben het alleen maar over het weer.
Het belangrijkste: geen regen maar een beetje wind graag. En als alles dan mee zit gaan ze naar het aloen-aloen veldje tussen de tenten van de pasar, waar het grote gebeuren plaats vindt.
Je ziet ze veranderen, volwassen kerels gaan dan weer even terug naar hun jeugd en worden weer kleine boy’s Ze vergeten alle zorgen en vol ramé ramé wordt de 1e vlieger opgelaten en onder luid gejuich de volgende en zo hebben ze alle vier een vlieger in de lucht.
Enfin, we krijgen in ieder geval veel bekijks. Je ziet ze genieten en denken vast terug aan Tempo Doeloe, aan hun jeugd. Een lust voor het oog. 
Dan komen de verhalen los, ze hebben allemaal een vechtvlieger gehad en hun glastouw was het beste, je weet wel toch, met kah en belieng ingesmeerd tot pijn mijn hand.
In ieder geval wordt er met veel branie gesproken en volgens mij ook opgeschept. Soms, heel soms mag ik meedoen. Niet altijd hoor, want je kan er niks van.
Dit, omdat mijn vlieger meestal in een boom of op de top van een tent eindigt tot groot vermaak van de jongens. Mijn vlieger krijgt een staart zoals van de kinderen, want: dan weet men dat je ze niet mag potong (snijden) hier baal ik van maar soeddah al ik mag meedoen.
Het einde van de 12e dag van de pasar wordt dan ook met gemengde gevoelens beeindigd en er wordt nog veel na gepraat. Nu tot het volgend jaar maar weer en het gaat jullie goed en een ieder gaat zijn of haar weg.
Begin september werd één van de vier jongens ziek en overlijd. Verdrietig allemaal. Na de begrafenis werd afgesproken dat de 1e vlieger die zou worden opgelaten en aan wijlen Fred opgedragen wordt en zo gebeurde het.
De drie boy’s en mijn persoon stonden op het layangan veld.
Op de vlieger werd geschreven selamat jalan. Paul liet de bewuste vlieger op en als deze dan een bepaalde hoogte had bereikt zou Raymond zijn vlieger met glastouw oplaten, met de bedoeling de 1e vlieger te potong zodat hij weg kan gaan.
Daar stonden we met een wijntje in onze hand af te wachten en..... daar ging hij richting Leiden. We hieven onze glas en wensten hem een goede reis. Even bleven we nog kijken en zagen hem kleiner en kleiner worden en tenslotte verdween.
Een zucht en we draaiden ons om, terug naar onze bezigheden van die dag , vliegeren Maar.....er gebeurde iets wat we niet kunnen verklaren Tot onze grote verbazing en verwondering kwam de vlieger die we richting Leiden hebben zien gaan, terug in ons midden. Dezelfde vlieger, ongeschonden en wel. Fred wilde nog even afscheid van ons nemen.
Dat was onze conclusie, we hadden geen andere. Er werd besloten om de bewuste vlieger aan zijn broer te geven. Dit is nu precies 6 jaar geleden gebeurd en elk jaar weer wordt de eerste vlieger op gelaten uit liefde en respect voor onze vriend die niet meer in ons midden is. Ik weet zeker dat er meer is tussen HEMEL EN AARDE.
T. A.
