Het was een koude winteravond in het kleine Nederlandse stadje waar Arnold zijn dagen sleet. De straten waren verlaten en de lantaarnpalen wierpen een zwak licht op de stoepen. Arnold zat alleen in zijn bescheiden woning, omringd door herinneringen aan een ver verleden. 
Arnold geboren in het bruisende Surabaya, een stad vol kleuren, geuren en geluiden. Maar het lot bracht hem naar Nederland in 1963, op 18-jarige leeftijd. Bij vertrek liet hij Paula achter, zijn jeugdliefde, zijn alles met wie hij zoveel kostbare momenten had gedeeld.
In Nederland aangekomen vond Arnold nooit meer de warmte en de verbondenheid die hij met Paula had ervaren. Hij probeerde zijn leven op te bouwen, maar zijn hart bleef in Surabaya en vooral bij Paula.
Arnold is nooit meer verliefd geworden op een andere vrouw. Hij bleef trouw aan de herinneringen aan Paula, zijn liefde voor haar brandend als een eeuwige vlam. Hij was eenzamer dan ooit, omringd door een stilte die alleen doorbroken werd door zijn zachte zuchten en de melancholische klanken van oude Indische muziek.
Elke winter, als de regen of natte sneeuwvlokken neerdaalden, gingen zijn gedachten terug naar de warme zaterdagavonden in Surabaya. Samen met Paula in een becak, lachend en genietend van de rit naar de bioscoop. Rex, Irama of Capitol waren hun favoriete bioscopen omdat deze een wat luxer karakter hadden. Bovendien werd je niet zo gauw gebeten door de “kutu busuks” zolang je maar een krant over de zitting van de stoel deed.
Na de bioscoop gingen Paula en Arnold altijd naar ijsssalon Zangrandi om daar hun heerlijke Tutti Frutti ijs te consumeren.
De Indische feestjes in het PMI gebouw of het zwembad van Tegalsari waren hoogtepunten waar hun harten samensmolten in geluk. Een liefdevol gevoel om dicht tegen elkaar aan te dansen op de Tennessee Waltz of op de love songs van Elvis. 
Jaren gingen voorbij, maar Arnold's liefde voor Paula verflauwde nooit. Hij vroeg zich af waar ze gebleven was, waarom ze elkaar uit het oog hadden verloren. In de vele malen dat hij terugkeerde naar Surabaya, kon hij haar niet vinden. Zelfs de vrienden en vriendinnen van toen wisten niets over haar verblijfplaats.
Arnold koestert nog steeds de opalen ring die Paula hem ooit had gegeven. Het was het symbool van hun liefde, een liefde die de afstand en de tijd had overwonnen. Soms, wanneer de avond viel en de herinneringen hem overspoelden, streelde Arnold zachtjes de ring terwijl een eenzame traan zijn verweerde wang beroerde.
Zo ging het leven voor Arnold voort, een leven doordrenkt van liefde en verlies. In de stille uren van de nacht bleef hij dromen van Paula, de vrouw die zijn hart had gestolen in de straten van Surabaya en die nooit uit zijn gedachten was verdwenen.
