Soms denk ik nog terug aan die eerste dagen van ons in Nederland. Dagen om nooit te vergeten.
Het begon op 6 december 1973 om 2.00 uur s’morgens.
Onze eerste voetstappen op Nederlandse bodem. My Goodness, wat een verschil met Surabaya (de stad waar we net vandaan kwamen).
Het was donker, erg koud en heel stil. We liepen door de airport en het viel me meteen op. Ik senggol (aanstoten) Peter: “Kijk dan, kijk dan.“ ”Wat?” vroeg Peet. “Itu lho, Londo nyapu2 (een Hollander die aan het vegen was) en daar nog één aan het dweilen (ngepel2) met een grote machine. “ Peet keek om en knikte ook verbaasd. Bij ons in Indonesië was toentertijd een Bulé (iemand met een blanke huidskleur) echt iemand van "aanzien". Die deelde alleen bevelen uit en liet het grovere en vuile werk aan anderen over. Dus voor ons was het een heel raar gezicht om blanken te zien die aan het vegen en dweilen waren. 
Daarna een rit naar Purmerend, (onze toekomstige woon- en werkplaats), die verliep zonder problemen. Het was inmiddels al 8 uur ’s morgens en ik vroeg me af, waar de zon was. Ik heb daarna de hele week geen zon gezien. Het was alsmaar maar donker en mendung (bewolkt).
We kregen 2 kamertjes toegewezen met kost en inwoning van onze werkgever (verpleeghuis Overweher). Ik in een zustersflat (een kamertje van 1,5 bij 2,5 met een bed, een bureau en een klerenkast) en Peet in een broederflat.
Het was dagelijks van huis naar werk v.v met slecht weer en kou. Met heel vaak verschillende diensten dus we zagen elkaar niet vaak. Heimwee speelde in die periode een hele grote rol in mijn leven. Ik had echt heimwee en verlangde naar dat warme, vochtige en drukke Surabaya.
Afijn, toen boodschappen doen. Ik ging belanja (boodschappen doen) op de fiets, geen becak natuurlijk, en naar de Indische winkel, toko Joyce in Purmerend. Onderweg naar huis kreeg ik voor het eerst te maken met het Hollandse weer, hagel, storm, wind tegen en noem maar op. Mijn plastic tasje met boodschappen scheurde en viel op de grond en auto’s reden over mijn boodschappen heen. Ik ging toen op de stoep zitten en jankend keek ik naar het voorbijrijdend verkeer. Ondertussen waren mijn boodschappen helemaal plat als een dubbeltje. Niemand stopte. Ik heb nog nooit zo’n medelijden met mezelf gehad als op die dag.
Een paar weken later kwam oud en nieuwjaar. Dacht oh gezellig weer eens een feestje net als in Surabaya op Juanda airport in Surabaya, met de drie bekendste bandjes van Surabaya toen: Varia Nada, Safari en Casino. Wat was dat geweldig.
En nu 31 december 1973 onze eerste oud en nieuw in Nederland. Wij gingen naar Amsterdam met de taxi, de bussen reden niet meer. “ de bussen reden niet meer?” Ik snapte dit fenomeen ook helemaal niet. In Surabaya is het 24 uur druk en hier was alles stil en donker. Uiteindelijk in Amsterdam aangekomen……konden we nergens binnen zonder gereserveerd te hebben. Hoe toch…dus…met de taxi weer terug naar Purmerend. Wat een waardeloze ervaring luitjes.
Peet en ik hebben heel erg moeten wennen aan alle (cultuur)verschillen tussen Indonesië en Nederland. Ik denk met ons dat ook de meeste mensen uit Indonesië die hier voor het eerst kwamen hebben moeten wennen.
Maar ja nu 50 jaar later, mogen we ons als gelukkige (o)pa en (o)ma prijzen. Zou ik mijn leven willen ruilen? Ik denk het niet hoor. Het was goed en we hebben het ook goed.
Zo zie je maar hoe voor- en tegenspoed elkaar kunnen afwisselen en je uiteindelijk toch vastigheid in je leven krijgt.
Joyce & Peter
Foto's van wongmawot.blogspot.com
